فکر کن مفضل، در ساختمان بدن پرندگان که چون باید در هوا پرواز کنند آنها را سبک آفریده، و به جای چهار دست و پا که به سایر حیوانات عطا فرموده، دو پا به آنها داده، و سینه شان را باریک خلق فرموده تا بتوانند هوا را بشکافند. نیز پرهای محکم در بالها و دم پرنده تعبیه نموده تا بتواند به وسیله آنها پرواز کند. و چون باید طعمه خود را از دانه یا گوشت فراهم نماید و بدون جویدن آنها را فروبرد، دندان به آن عطا نفرموده، و به جای دندان نوک محکمی به آن داده تا طعمه خود را بردارد و از برچیدن دانه پاره نشود و از دریدن گوشت نشکند. و چون دندان ندارد که گوشت و دانه را بجود، حرارت زیادی در دستگاه هاضمه آن قرار داده که بتواند خوراکیها را در زمان کمی هضم کند. و نیز این پرندگان مثل سایر حیوانات آبستن نمیشوند، برای آن که اگر آبستن میشدند سنگین میگردیدند و نمیتوانستند در هوا پرواز کنند، بلکه تخم میگذارند. مرغی که همیشه در هوا پرواز میکند برای آن که بچه پیدا کند، یک هفته، و بعضی دو یا سه هفته، روی تخم میخوابد و آن را زیر پر و بال خود میگیرد تا جوجه برمی آورد. چون جوجه از تخم بیرون آمد باد در دهان جوجه میدمد تا چینه دانش گشاده شود و بتواند غذا بخورد، پس از آن غذا در چینه دان خود جمع کند، و بعد از آن برای بچه خود برگرداند. برای چه تحمل این مشقت را میکند؟ آیا مثل آدمی، از فرزند خود نفعی در نظر دارد که در پیری از او دستگیری کند، و مایه عزت او شود، و نام او را باقی بگذارد؟ یا شعور آن را دارد که برای باقی ماندن نسل خویش این زحمات را متحمل گردد؟ آیا جز این است که خداوند از روی لطف این حیوان را وادار کرده است که با این علاقه بچه های خود را تربیت کند تا نسلش باقی ماند و نوع او از بین نرود؟ برگرفته از کتاب اصحاب امام صادق علیه السلام نوشته: علی محدث زاده

تعداد بازدیدکنندگان : 428845 نفر Online User
تبادل لینک